de Boodschap Artikelen YouTube Websites Wie zijn wij

Ik hoop dat ik u kan helpen !

(Excuses voor de lengte van het verhaal)
Als een dierbare is overleden

Als je partner of één van je kinderen overlijdt, dan lijkt het wel of jezelf ook sterft. Het is een verdriet waar je niet overheen lijkt te kunnen komen. Een verdriet dat niemand lijkt te begrijpen, en dat is ook vaak zo, want niet iedereen maakt hetzelfde mee als jij.

Je denkt op dat moment dat je helemaal alleen bent met je verdriet, en het lijkt ook wel of er geen eind aan komt !

Mensen om je heen, die het goed met je menen, laten je met rust. Respecteren jouw verdriet, omdat ze weten dat ze niets, maar ook helemaal niets tegen je kunnen zeggen, of voor je kunnen doen, dat het enorme verdriet verzacht, of die stilte in je leven, die lege plek aan de eetkamertafel, die koude plek in je bed doet vullen.

Er zijn volgens mij een aantal verschillende situaties.
  1. De achterblijvende partner probeert weer iets van zijn of haar leven te maken, omdat hij of zij weet dat ze elkaar in de Hemel weer zullen zien. Als u zich hierin herkent, dan is verder lezen van deze informatie niet echt voor u bestemt. Ik ben erg blij dat u niet bent vastgegrepen door het verdriet en het overlijden van uw partner heeft kunnen verwerken.
  2. De achterblijvende partner gedraagt zich als zodanig dat hij of zij weer iets van zijn of haar leven gaat maken. Doet allerlei dingen, gaat overal naar toe, is geen dag meer thuis of alleen, dus ook geen tijd om verdrietig te zijn. Het leven gaat door, en met dat gejank bereik je toch niets ?
  3. De achterblijvende partner is volledig ingestort, kan geen doel meer vinden om voor te leven, want zijn of haar maatje is weg, wordt iedere dag geconfronteerd met het verlies, de lege plek, alsof het gisteren is gebeurd. Hij of zij wacht eigenlijk met smart op zijn of haar eigen dood, zodat hij of zij die leegte niet meer hoeft te voelen.

Als u zichzelf onder nr. 2 of 3 herkent, dan kunt u gerust verder lezen, want dan herkent u misschien ook wat hieronder staat geschreven. Als u zichzelf onder nr. 1 herkent, had u waarschijnlijk niet eens op dit onderwerp hoeven klikken, maar omdat u dat toch heeft gedaan, is het misschien wel interessant om verder te lezen, want heel misschien ……

Wat weet jij daar nou van ?

Als je dit zo allemaal leest komt de gedachte “wat weet jij daar nou van?” misschien wel in je op. Mijn antwoord is: “Jammer genoeg veel”. Ik heb een kindje verloren toen ik 23 jaar oud was, en, jaren daarna ook nog mijn echtgenoot. Ik was toen 30. Dat was vreselijk, en dat hoef ik u nu natuurlijk niet uit te leggen.

Allereerst is daar het onbegrip dat je overmand. Waarom wij ? Waarom hij ? Waarom ik ? WAAROM ?

Geen idee. Jaren later weet ik het nog niet. Het is gebeurd, het is een onuitwisbaar deel van je leven, maar het is gebeurd en niemand weet waarom.

In het begin van je verlies, word je overspoeld met aandacht, goed gemeende woorden, brieven, kaartjes, e-mails. Je wordt zelfs naar een psycholoog gestuurd, of naar een cursus voor rouwverwerking. Het zijn alleen maar pleisters op de wond, maar het heelt de wond zelf niet. Bij de kleinste tegenslag gaat de wond weer open, en die pleister is dan niet meer afdoende.

Toen wij ons kindje verloren, vielen mijn echtgenoot en ik in een enorm gat van frustratie en onbegrip. Omdat het ons eerste kindje zou zijn geweest, kregen we van die opmerkingen als “Je bent nog jong, je wordt vast wel weer snel zwanger”. Mensen om je heen kregen kinderen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar voor ons dus duidelijk niet ! Onbegrijpelijk. We hebben ons er uiteindelijk bij neergelegd dat het misschien voor ons niet weggelegd was om kinderen te krijgen, en probeerden met die beslissing te leven.

Zeven jaar later, toen ik 30 was, overleed mijn echtgenoot die ongeveer 4 jaar ouder was dan ik. Zomaar, zonder aankondiging, zonder tekenen vooraf. Hij heeft nog een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen en heeft gevochten voor zijn leven, maar heeft de strijd verloren en we moesten afscheid nemen. Ik begreep er niet veel van. Hoe kon dit ? Zo jong kon iemand toch niet sterven ?

Mijn leven daarna werd een automatisch geheel. Ik functioneerde uitsluitend op mijn automatische piloot, om het zo maar te zeggen. Iedereen om mij heen was lief, zorgzaam, medelevend (sommigen waren ook hard en ongevoelig) maar alles gleed van mij af. Ik ging naar mijn werk, en deed net alsof het me niets meer deed, alsof ik het verwerkt had. Maar niemand zag de avonden dat ik op mijn bed lag te janken, of de nachten dat ik niet kon slapen, of de dingen die ik uit onmacht en frustratie tegen de muur heb gegooid.

Dit duurde ongeveer een jaar denk ik. Ik werd op een bepaald moment naar een psycholoog gestuurd, want mijn werkgever vond dat ik “het niet goed verwerkte”. Mijn werk begon eronder te lijden. Na diverse sessies kwam de psycholoog erachter dat ze me niet kon helpen en werd ik doorgestuurd naar een psychiater en kreeg ik een psychotherapeute toegewezen. Ik moest mijn verhaal vertellen en ze keek me aan, borg mijn papieren op in een mapje en legde die weg. “Sorry”, was haar reactie. “Ik kan je niet helpen”. Ik vond dat een beetje vreemd, want zij moest je toch proberen te helpen ? “Waarom niet”, vroeg ik dus verbaasd. “Ik werk uitsluitend met levende mensen, en jij leeft niet, je bent dood”, was het emotieloze antwoord.

De impact die dat simpele zinnetje op dat moment had, kan ik niet meer beschrijven. Ik barstte in tranen uit, kon niet meer praten maar heb de hele tijd zitten janken !

Later begon ik langzaam te begrijpen dat je zelf ook sterft, als je partner overlijdt. Dag na dag sterf je steeds een beetje meer, totdat je niet meer leeft, nergens meer van kunt genieten en nergens meer het nut van inziet.

Totdat ........

Ik had een Oma die al een eindje in de 80 was. Ik bedacht me op een goed moment, dat als ik ouder dan 80 zou worden, ik toch nog bijna 50 jaar zou leven ! Dat besef maakte iets bij mij los. Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurde, maar ik herinner me nog dat ik op een goed moment “God help me alstublieft” uitriep, terwijl ik helemaal niet gelovig was.

Mijn leven daarna zou nooit meer hetzelfde zijn, want ik ging verhuizen, leerde een ontzettend lieve man kennen en trouwde met hem. Hij was een Christen en vertelde mij over God en over Zijn Zoon Jezus Christus. Ik wist daar wel iets van, want mijn Oma had het daar wel eens over gehad. Jezus Christus was het kleine kindje dat in een kribbe in de kerken stond als het Kerstmis was.

Door mijn nieuwe echtgenoot leerde ik God en Zijn Zoon Jezus Christus pas echt kennen en dat Jezus Christus door God naar de aarde is gezonden om voor de zonden van de mensheid te sterven, en dat hij na 3 dagen is opgestaan uit de doden. Mijn echtgenoot vroeg mij toen of ik Jezus Christus als persoonlijke Redder en Verlosser wilde accepteren, en daar moest ik toch even over nadenken. Op zich was dat voor mijn doen heel vreemd, want ik was altijd iemand geweest die graag de dingen wilde zeggen, die anderen wilden horen, maar kennelijk was dit toch niet zomaar wat, dus ging ik daarover nadenken.

Ik ben opgevoed met de gedachte dat je zelf wel wist wat goed en fout was. Dat je “geweten” je gids was als het om dergelijke zaken ging. En dat niet alles in een bepaalde situatie fout was, maar van die situatie afhankelijk was. Bijvoorbeeld, je slaat iemand niet zomaar in elkaar. Maar als iemand je heeft opgelicht, geld van je heeft gestolen, of je iets anders heeft aangedaan, dan sla je hem toch gewoon in elkaar ? Dat heeft hij dan toch verdiend? Had hij je maar niet moeten oplichten, toch?

Nee dus, fout ! Het is wettelijk gezien al niet eens juist om eigen rechter te spelen, maar in de Bijbel staat bijvoorbeeld:

Romeinen 12: 12 t/m 21
  1. Wees deelgenoot in de noden van de heiligen. Leg u toe op de gastvrijheid.‭
  2. Zegen wie u vervolgen. Zegen ‭hen‭ en vervloek ‭hen‭ niet.
  3. Verblijd u met hen die blij zijn, en huil met hen die huilen.‭
  4. Wees eensgezind onder elkaar. Streef niet naar de hoge dingen, maar houd u bij de nederige. Wees niet wijs in eigen ‭oog‭.‭
  5. Vergeld niemand kwaad met kwaad. Wees bedacht op wat goed is voor alle mensen.‭‭
  6. Leef, zo mogelijk, voor zover het van u afhangt, in vrede met alle mensen.‭‭
  7. Wreek uzelf niet, geliefden, maar laat ruimte voor de toorn, want er staat geschreven: Mij ‭komt‭ de wraak ‭toe‭, Ik zal het vergelden, zegt de Heere.‭‭
  8. Als dan uw vijand honger heeft, geef hem te eten, als hij dorst heeft, geef hem te drinken, want door dat te doen, zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen.
  9. Word niet overwonnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.‭

Alleen deze paar verzen doen je al beseffen dat je nooit aan Gods wetten kunt voldoen. Ik zou namelijk nooit zomaar iemand te eten kunnen geven, ook al heeft hij honger, die mij heeft opgelicht of iets van mij heeft gestolen. (Maar, door de Heilige Geest kan ik dat wel.) Ik zou echt nooit iemand kunnen zegenen die mij vervolgt. (Maar, door de Heilige Geest kan ik dat wel.)
De Heilige Geest heb ik ontvangen toen ik de Here Jezus Christus als mijn Heer en als Redder en Verlosser heb geaccepteerd. Dat maakt het mogelijk dat ik mijn vijanden liefheb, mijn naasten liefheb als mijzelf, terwijl ze mij misschien niet liefhebben !

Ik heb geleerd en geaccepteerd dat God de mens zo liefheeft gehad, dat Hij daarom, en om die reden alleen
  • Zijn Eniggeboren Zoon, Jezus Christus naar de aarde heeft gestuurd;
  • dat Hij als Mens zonder zonde heeft geleefd;
  • dat Hij is gekruisigd (zonder dat Hem ook maar iets te verwijten viel);
  • dat Hij daarmee voor onze zonden heeft betaald en is gestorven;
  • dat Hij na drie dagen is opgewekt uit de doden;
  • dat Hij daarmee de straf voor de zonden (= de dood) heeft overwonnen;
  • zodat wij, die Hem accepteren als persoonlijke Redder en Verlosser door deze genadegift vergeving voor onze zonden en eeuwig leven ontvangen.

Dus JA, ik heb Jezus Christus geaccepteerd als mijn Redder en Verlosser !

Maar goed, wat heeft dit met uw verdriet te maken ?

Nou, als ik eerder had geweten wat Jezus Christus in mijn leven had kunnen betekenen toen ik mijn kindje en mijn echtgenoot verloor, jaren en jaren geleden, dan had ik niet in zo’n lege, donkere, eenzame, verdrietige, moeizame en uitzichtloze situatie hoeven te verkeren.

Verdrietig - blijf je voorlopig wel een tijdje, omdat je jouw dierbare mist.
Eenzaam – hoef je niet te zijn, omdat God bij je is en altijd voor je zorgt als Zorgzame Vader
Donker – hoeft het niet te zijn, omdat Jezus Christus het Licht in je leven kan zijn
Leeg – hoeft je leven niet te zijn, omdat, als je Jezus Christus accepteert als Redder en Verlosser, je de Heilige Geest ontvangt die je door je leven leidt en je hoop geeft om te leven
Moeizaam – hoeft je leven niet te zijn. God helpt je, door moeilijke dingen heen. Vraag Hem om hulp in Jezus Naam en u zult ontvangen ….
Uitzichtloos – hoeft je leven niet te zijn, omdat je weet dat je leven niet nutteloos en zonder reden is. Aan het eind van je leven, heb je immers eeuwig leven in de Hemel, zijn je zonden vergeven, en word je herenigd met al jouw dierbaren, die in Christus zijn ontslapen !

Alle dingen in je leven gebeuren met een bepaald doel. Als mijn leven anders had gelopen, dan had ik nooit God leren kennen, nooit Jezus als mijn persoonlijke Redder en Verlosser geaccepteerd, nooit vergeving van mijn zonden gekregen – dan had ik dus verloren gegaan en nog eens ruim 20 jaar in duisternis geleefd. ! Daarnaast had ik ook nooit dit verhaal voor u kunnen schrijven !

Ik hoop, en zal voor u bidden, dat mijn ervaringen u, op wat voor manier dan ook, kan helpen. Het lijkt misschien uitzichtloos op dit moment, maar dat is het niet.

Ik kan het weten – Nee, ik weet het zeker ! Ik ben gered ! Dank U Jezus !